Przed założeniem miasta
O dziejach dzisiejszej ziemi wejherowskiej w czasach wczesnych Piastów wiemy niewiele. Wielka Encyklopedia Powszechna PWN ( http://encyklopedia.pwn.pl/58838_1.html ) tak mówi o historii Pomorza Gdańskiego:
„Pomorze Gdańskie weszło w skład państwa Polan przypuszczalnie za Mieszka I; ok. poł. XI w. usamodzielniło się; ok. 1119 przyłączone ponownie przez Bolesława III Krzywoustego. W okresie rozbicia dzielnicowego (od 1138) Pomorze Gdańskie podlegało księciu zwierzchniemu Polski należąc do jego dzielnicy senioralnej; w 2 poł. XII w. stało się księstwem dzielnicowym z własną dynastią; jej pierwsi władcy — Sambor I (ok. 1178–1207) i Mściwój I (ok. 1209–1220) uznawali nominalnie władzę zwierzchnią książąt pol.; 1227 Pomorze Gdańskie całkowicie się uniezależniło; uległo podziałom na mniejsze dzielnice; po śmierci Mściwoja II (1294) ponownie związało się z Polską, będąc pod rządami Przemysła II i 1296–1300 Władysława I Łokietka; po 1300 Pomorze Gdańskie weszło w skład Królestwa Pol.; pierwotnie była to prowincja stosunkowo uboga, rozwój gosp. nastąpił w XIII w., wraz ze wzrostem znaczenia Wisły, jako szlaku łączącego inne dzielnice Polski z M. Bałtyckim (Gdańsk stał się ważnym ośrodkiem handlowym). W 1308 ród Święców, przeciwny Władysławowi Łokietkowi, poddał kraj margrabiom brandenburskim; wezwani przez Polaków na pomoc Krzyżacy w 1308–09 opanowali całe Pomorze Gdańskie. Próby Łokietka odzyskania tych ziem przez proces przed trybunałem papieskim (1320–21) i walkę zbrojną zakończyły się niepowodzeniem. Po podboju krzyżackim zaczęła się intensywna kolonizacja, jednocześnie nastąpił rozwój eksportu morskiego, miasta korzystały z przynależności do Hanzy. Rycerstwo i miasta ciążyły jednak ku Polsce, 1440 utworzono Związek Pruski; 1454 Kazimierz IV Jagiellończyk wydał akt inkorporacji Prus (wraz z Pomorzem Gdańskim) do Polski; 1466 Pomorze Gdańskie na mocy pokoju toruńskiego, kończącego wojnę trzynastoletnią, wróciło do Królestwa Polskiego, wchodząc w skład Prus Królewskich.”
Za Wikipedią
W “Dziejach Gminy Wejherowo” (praca zbiorowa pod red. Bogusława Brezy, wspomina się o X lub XI -wiecznym grodzie zwanym Reda lub Rhedda, który umiejscawia się prawdopodobnie w okolicach dzisiejszej Góry, a który miał pełnić rolę metroplitalną dla okolicy.
Wiemy z całą pewnością, że po ponownym zajęciu Pomorza przez Krzywoustego Nanice i Śmiechowo podlegały ośrodkowi władzy grodu gdańskiego, znajdując się na peryferiach ustanowionej w Gdańsku kasztelanii. Oznaczało to zerwanie związków administracyjnych z Luzinem. Później, gdy w ramach nowego podziału administracyjnego powstała kasztelania w Pucku, Nanice i Śmiechowo znalazły się w jej granicach. Równolegle przebiegał proces kształtowania się administracji kościelnej: od połowy XIV wieku Nanice i Śmiechowo należały do parafii w Górze, która wydzielono w tamtym okresie z parafii luzińskiej (niektórzy twierdzą, że z parafii w Rumi). W 1343 roku pojawia się pierwsza wzmianka pisana o obu wsiach, ciekawe jest, że ma to związek z nadaniem ich na własność emigrantom z Prus. Prusowie walczyli w XIII wieku zaciekle z Zakonem Krzyżackimi, byli w tej walce wspierani przez książąt gdańskich, na ich ziemi znajdowali także schronienie w miarę wzrostu przewagi Zakonu. Ironia losu sprawiła, że ów pierwszy pisany dokument wystawił 28 sierpnia 1343 roku wielki mistrz krzyżacki, a było to na 300 lat przed założeniem miasta. Ciekawostką może być fakt, że dokument mówi o Śmiechowie i Nanicach jako wsiach na prawie polskim, Krzyżacy mieli bowiem zwyczaj lokować wsie na prawie niemieckim tylko w przypadku, gdy obejmowali je nowi właściciele.
W ciągu następnych stukilkudziesięciu lat obie wsie pozostawały zapewne w rękach tej samej rodziny, w księgach sądowych odnaleźć można imiona kolejnych dziedziców. Kres ich władaniu położyła prawdopodobnie wojna 13-letnia – uważa się, że oba majątki zostały zniszczone dwukrotnie: w 1455 i 1460 roku. Zwycięstwo Polski w wojnie z Zakonem spowodowało znaczne zmiany w elitach politycznych regionu, czy z tym wiąże się objęcie i Śmiechowa i Nanic przez nowych właścicieli nie jest zupełnie jasne. W każdym razie w wieku XVI należały one do kogo innego, co potwierdza dokument wystawiony przez króla Zygmunta Starego Michałowi Jackowskiemu i Janowi Loce. Wiemy, że w tym czasie oba majątki liczyły po około 270 hektarów. W 1576 dobra śmiechowskie i nanickie zostały zakupione przez rodzinę Wejherów, a dokładnie przez pułkownika wojsk królewskich Ernesta Wejhera.